Çeviri: Nalan Özkan Lecerf

‘İnsan iç gözlem yaptığında ve derinlemesine düşündüğünde, bu sessizlik ondaki her şeye nüfuz eder; duyuları geri çekilmiştir, tapınağındadır. Nefesi değişmiş, sakinleşmiştir. Artık daha derin, daha seyrek başka bir ritim ona uyum sağlar, genişler ve onu hafifletir. Bu ritim, ‘kendini dinginleştiren’ varlığın çok bilinmeyen, keskin bir nefes alış verişidir ve saf astral gücüne, ruhsal ateşinin yoğunlaşmasına çağrı olan bir boşluk yaratır. Sonra düşünür bu ışıltının ötesini GÖRÜR, daha önce deneyimlediği duyarlılığı geri alır, onu ruhunda yeniden şekillendirir ve onu saf düşünceden oluşan değerli bir besin haline getirir. Bu ritim, bu derin, esrarengiz ve YEŞİL cinsiyetsiz nefes alış verişi, insanın klorofil özelliğine sahip olup kişiyi başka bir varoluş düzeyine, meskeni iç dünyasında olan bir Güneşin altına taşır. Düşünür, tüm varlığının sessiz olduğu, kendi üzerine yaptığı bu derinlemesine eylemde ağaca benzeyip kendini hamile bırakır; o dişil, o YEŞİLdir.’